Beste Eddie,

Ik zou die dingen graag ook uit mijn slaapkamer verwijderd zien. Elke avond klauteren wildvreemde figuren  de trap op naar boven, 3D-kijker in de hand, om mij en mijn vrouw lastig te vallen over onze nachtkleding. Wij gaan beschaafd gekleed naar bed, maar deze soms erg brutale lieden willen alles zónder. Het schijnt dat je ze alleen nog wegkrijgt met beschuit. We hebben bij tientallen tegelijk rollen beschuit gekocht die we over de binnenvallende menigte verkruimelen. Het helpt een beetje. Ze krijgen de kriebels. Je hoeft ze maar een duwtje te geven en ze vallen de trap af.

O Heer, red ons van deze griezels!

Met Dorpse groet.
De heer en mevrouw IJsvogeltje

Beste mijnheer IJsvogeltje,

Het klopt dat die enge mannetjes (soms ook vrouwtjes) veelal in slaapkamers te vinden zijn. En ook beschuit helpt niet. Er is uitgezocht dat het software bedrijf een fout heeft gemaakt. De programmering van de software is uit de hand gelopen. Zodra de mannetjes (en vrouwtjes) het leven en licht zien zijn ze niet meer in de hand te houden. Het is te vergelijken met robots die zelfdenkend worden, zichzelf evolueren en zichzelf kunnen repareren. Een science fiction-achtige ontwikkeling met desastreuze gevolgen.

Met name bekende personen en BN-ers zijn al het slachtoffer geworden. Ze vertoeven momenteel niet alleen in slaapkamers, maar willen ook in bed kruipen bij de slachtoffers. Ik weet niet of dat ook al bij jou is gebeurd, maar zelfs de heer Rutte klaagde er ook al over. Een vrouwelijke Pokémon heeft de hele nacht naast hem gelegen en bij Patty Brard, niet vies van enig avontuurtje, had er twee naast haar liggen. De andere dag was ze compleet uitgeput. Nou, en dat wil wat zeggen. Maar over haar maak ik me niet zo zorgen. Zij lust er wel pap van.

Wel over onze beste vriend Mark Rutte. Die schijnt twee dagen zoek te zijn geweest en begon van de week wartaal te praten. Dus kijk uit, ze beinvloeden nu ook al de geest en geen rol beschuit die daar nog wat aan kan doen. Ook slappe thee of sterke koffie werken niet. Het is wel typisch dat in de Hollandsche Tuyn nog geen Pokémon is gesignaleerd. Het lijkt me verstandig dat je op je nachtkastje een dikke fles jonge jenever zet. Wie weet trappen ze erin en drinken ze ervan.

Nou vermoed ik wel dat dit ook bij Mark is gebeurd. Opeens had ie na 4 jaar rampspoed een ambitie en een plan. Hij verdedigt nog steeds dat het goed was voor ons land dat alle AOW-ers van de ene op de andere dag in het rood werden gezet bij de bank. Zelfs als je fictief die beloofde 1000 euro erbij zou optellen. De staatsschuld heeft ie onder controle gekregen, beweert hij. Na 40 jaar gaswinning had deze al lang moeten zijn afgelost, wat kletst ie nou? Na zijn bewind gaan de miljarden terug aan schadeclaims en extra bijstandsuitkeringen. Kortom, die Pokémon heeft ‘m aardig te grazen genomen. Misschien was het toch wel een mannelijke versie, want we weten nog steeds niet waar hij die twee dagen heeft uitgehangen?

Was ik maar eerder ingelicht dan had ik even kunnen gaan meppen, beste IJsvogel. Bij jou lukt dat nog wel, voor 17 december kom ik even meppen bij je in de slaapkamer. Ik verzoek je wel om je bromfietshelm op te zetten, want soms ben ik zo boos dat ik weleens mis sla. Dat moeten we niet hebben anders kan de club geen afscheid van je nemen en blijven die Repro-rechten alsmaar omhoog gaan. Je weet hoe ik erover denk. Basta!

Tot slot heb ik nog een andere, meer vriendelijke, methode maar daar hebben we een drugsdealer voor nodig. Die rookt je je huis uit met wierook en gebeden. Ik heb een keer mogen assisteren met een video camera om de schichtige figuren waar te nemen. Ik heb totaal niet hoeven te meppen, alleen het slachtoffer heeft samen met zijn vrouw drie dagen op de grond gelegen om alles schoon te boenen en zijn huis opnieuw te witten.

Maar geslagen heb ik niet!

Eddie de Mepper

Nog steeds aktueel na 14 jaar
De Europese Grondwet

AMSTERDAM 2003. De Benelux, de E.G.K.S., de E.E.G, en meer van die nevenorganisaties en verdragen hebben na de Tweede Oorlog het licht gezien. Het waren de pré-structuren van de Europese machine. Een machine die, hoe goed bedoeld ook, niet meer is te stoppen.

In deze kleinere gemeenschapsstructuren konden de burgers nog een zekere mate van gelijkwaardigheid en onderling vertrouwen ontdekken, die resulteerden in opbouwende besluiten. Besluiten waar alle deelnemers baat bij hadden, maar die zeker ook altijd gepaard gingen met belastingverhogende maatregelen. Nu is het net of het instituut E.U. telkens opnieuw moet worden geboren. Het is geen logische voortzetting van een échte Unie, die continu evalueert. De lessen uit het verleden worden regelmatig opnieuw gedoceerd, maar telkens wordt er niet geleerd. Immers, vóór en tijdens elke Eurotop rollen de ministers weer over straat, nemen grootmachten als Frankrijk en Duitsland de regie in handen en kijkt men er vreemd van op als de Europese burger er niets meer van begrijpt. Een Unie, aan de oprichting waarvan Nederland notabene aan de wieg heeft gestaan en waarbinnen het langzamerhand, na Sicco Mansholt, een leidende rol uit de handen heeft laten glippen. In plaats van progressie smelten de immer stijgende bijdragen en gigantische subsidiebedragen als sneeuw voor de zon en krijgt de Europese burger, in het bijzonder de Nederlandse, zoals gewoonlijk telkens weer de rekening gepresenteerd. In Brussel zetelt de verambtelijkte, ongrijpbare moloch in enorme gebouwen waar niemand weet wie wat doet. Laat staan, dat een Europees burger het in zijn hoofd zal halen zich tegen dat bureaucratisch monster te verzetten. Wie kent nog Paul van Buitenen, die als Europees ambtenaar vertrouwelijke informatie over het wanbeheer bij de Europese Commissie aan het Europees Parlement en de Europese Rekenkamer doorspeelde.

Het is slechts een greep uit één van de weerzinwekkende gedragingen van een instituut dat straks nog meer anoniem en nog meer ongrijpbaar wordt. Dat Nederland zal vervallen tot een onbelangrijke kleine provincie in het steeds uitdijende Europese grondgebied baart al menigeen grote zorgen. Evenals het leger ambtenaren, dat zich in die Brusselse gebouwen verschuilt en uit lijfsbehoud de moloch met hand en tand zal verdedigen, opdat het blijvend belastingvrij kan potverteren. Miljarden, die ieder jaar gewoon opraken aan wat? Is er aan de Nederlandse burger ooit verteld, voor mijn part via de publieke omroepen en in voor mijn part een staatsuitzending van een 15 minuten per week, hoe de regering reilt en zeilt op Europees gebied? Kunnen zij in heldere bewoording de Europese gedachte, de strategie, het belang, de geboekte resultaten aan de Nederlandse burger duidelijk maken, in plaats van dat gekeuvel met de minister-president over Mabel of de geboorte van een prinsesje?

Is de Nederlandse burger ooit direct geraadpleegd over de invoering van de euro? Waren wij het wel eens met de aansluiting van nieuwe lidstaten? Moesten er eerst niet zoveel andere zaken in die landen worden geregeld op het terrein van de economie, het milieu, of hoe zit het met de interpretatie van de Rechten van de Mens in al die nieuwe landen? Is er al geharmoniseerd voordat men lid werd? De groeistuipen van de huidige Europese Unie zijn geinfecteerd met adrenalinestoten, waarvan men de gevolgen niet overziet. Veel burgers vragen zich af: “Kan dat nou niet een tandje lager?”. Het ging toch al immers mis met die euro, waarover politici, inclusief de minister van financiën, nog steeds heftig ontkennen, dat de oude “gulden-prijzen” doodgewoon “euro-prijzen” zijn geworden? . Je hoeft geen kroegtijger te zijn om te weten dat voor één glas pils, waarvan de schuimkraag soms vier vingers dik is, dubbel moet worden betaald. Ziehier, onze minister van financiën staat moederziel alleen in Europa met lege handen en niemand die hem steunt in zijn strijd tegen de begrotingstekorten van de hoofdrolspelers.

En nu moet de Nederlandse burger, die over zijn eigengemaakte vakantiefilm auteursrechten betaalt, oordelen over de betrouwbaarheid van Europa? Waar de grote lidstaten de dienst uitmaken en iedere lidstaat voor zich de regels van die grondwet opnieuw wil formuleren. Het lijkt een schoolklas, waarin iedereen maar wat roept en uiteindelijk de meester bepaalt waar het schoolreisje naartoe gaat. Als de Nederlandse burgers teveel blijven betalen, ons land te weinig sleutelposities mag innemen, haar aardgasreserves naar Brussel moet sluizen, haar vetorecht moet inleveren of ontkracht wordt, Duitsland schofferend naar Nederland uit kan halen omdat wij zo afhankelijk van ze zouden zijn, dan vraag je je als Nederlands burger af wat de diepste bedoelingen zijn om ten koste van alles een Europees burger te willen zijn.

Wetten zijn er om te worden nageleefd en op dat punt, los van de inhoud, is het bij voorbaat onverstandig om daar nu al over te beslissen, omdat voor de zoveelste keer is gebleken dat maar weinig lidstaten zich aan Europese afspraken hebben gehouden. Voor de Europese burger rest nog wel een voordeel als Europeaan. In veel gevallen kan hij of zij zijn juridische mogelijkheden in procedures volledig uitnutten, tot aan het Europese Hof toe.

 

Waarde vrienden, deze week ben ik uit de commissie Gelijke Behandeling geknikkerd. Ik moest wel even slikken, maar het was mijn eigen domme schuld. Ik had de commissieleden verteld, dat ik thuis nooit de afwas doe en mijn vrouw regelmatig op tijd het bed in “werk”.

Een, mij niet opgevallen, aanwezige journaliste had het keurig opgeschreven en de andere dag stond het al in de krant. Na afloop had ik de journaliste bovendien aan de bar verteld, dat ik stiekum op het station, buiten de paal, toch dikke sigaren rookte en me vreselijk kwaad heb gemaakt over de dictatuur van onze democratie. Samen zijn we dronken geworden, maar de andere dag wist ze zich alles haarfijn te herinneren. Oei, wat ben ik stom geweest. Ik had geklaagd over die verdraaide Leyhof-bewoners die geen wasstraatje voor de deur wilden, over de bewoners in Wilnis en onlangs de getroffenen in Limburg, die ondanks een dijkdoorbraak toch polderlasten moeten blijven betalen. Na het tweede pilsje had ik verteld, dat ik me slachtoffer voelde van de inspraak en de verwurgende greep van onze democratie, die als een blok om mijn nek hangt.

Zelf manoevreer ik altijd door de inspraak heen, door iedereen te bekogelen met rapporten, warenonderzoeken, voorbereidingsbesluiten en meer van dat bestuurlijke wapentuig. Maar, alles wordt steeds moeilijker en het gaat zich tegen je keren, zei mijn moeder altijd. Daarom hoop ik, dat ik het tij kan keren, voordat ik door de mand val en mijn dictatuur wordt ontdekt. Mijn partij moet tijdens de volgende verkiezingen weer pleiten voor meer vrijheid voor de burger. Er is al zoveel van ze afgenomen. Dat betekent, dat de wegenbelasting moet worden afgeschaft, de accijns op benzine en drank voor de helft moet worden teruggebracht, er weer overal gerookt mag worden, de “bob” ook eens wat mag drinken, de ziekenfondspremie nihil blijft tot een inkomen van 20.000 euro, er per jaar weer 50.000 woningen worden gebouwd, studenten gratis mogen studeren, de taxivergoeding voor bejaarden weer terugkomt, de thuiszorg gratis wordt en de ziektewet en arbeidsongeschiktheidsuitkeringen weer tot 90% worden opgeschroefd, radar-verklikkers weer worden toegestaan, alle subsidies voor verenigingen en instellingen weer op het oude peil worden gebracht en last but not least: alle bezoekers aan raadsvergaderingen weer gratis aan de gemeentelijke bar een borreltje mogen nuttigen.

Ik heb mijn vrienden bij de Leiderdorpse Ondernemers Vereniging nog niet gepolst over deze ideeën, maar ik weet zeker, dat ze zullen instemmen als ik ze die brug naar het industrieterrein in Leiden beloof . Deze week wilde ik het nog aanroeren bij de heren in de Hollandsche Tuyn, maar iemand riep dat mevrouw Van Rooyen ook aan de bar zat. Na vijf minuten zat ik nog alleen met haar aan de bar. Dus dat feest ging niet door.

Kortom, alles zal worden opgelost als iedereen zijn verantwoordelijk maar neemt (….) en onze bestuurlijke dictatuur goed wordt uitgevoerd.

Deze week zat ik met Don aan de bar in de Hollandsche Tuyn en bedachten hoe vergankelijk alles was in het leven. De dame achter de bar keek ons aan en Don wenkte haar voor een nieuwe schuimkraag. “Nog tien jaar”, zei hij op een treurige toon, “dan kan ik mijn hele archief in de vuilnisbak kiepen”. Ik was stomverbaasd. “Alles vergeelt, m’n boeken, m’n tijdschriften, de notulen van GroenLinks en de gemeenteraad en zelfs mijn trouwfoto’s”.

Ik zweeg en bedacht dat hij zijn midlifecrisis nooit te boven was gekomen. “De ellende is, dat deze week ook mijn computer de geest gaf op het moment, dat ik alles wilde digitaliseren”. “Hoe kom je daar nou opeens zo op, Don?”, vroeg ik hem. “Ach, ik las het boek van Otto Wächter: ‘Restaurierung und Erhaltung von Büchern, Archivalien und Graphiken’ (3e druk 1982) en realiseerde hoe vergankelijk mijn verzameling Playboys was. Boudewijn Büch waarschuwde in 1987 al, dat er niets tegen de vergeling en de verzuring is te doen, maar ik nam hem nooit serieus, omdat hij ook voor die doperwtjes met Martine Bijl reclame maakte. Wat dacht je van Johnny the Selfkicker, allemaal grote geesten, Eddie. Het is notabene actueel wat hij destijds schreef en zich bovendien ergerde aan het advies van de Duitsers om een blauwzuurgas-behandeling toe te passen op je boekenarchief om de vergankelijkheid te ontlopen. Notabene te verkrijgen bij IG Farben, ja die ja, die lui dus, die in de oorlog ook al afnemers voor dat spul hadden. Ze zijn nu failliet verklaard, nadat eerst alle activa zijn overgeheveld naar andere Duiste grootmachten op dat gebied. Maar goed, ik keek mijn vrouw aan, liep naar de badkamer en keek in de spiegel. Ik zag een man op leeftijd met een treurige snor en barstte uit in tranen. Ik heb toen besloten voortaan met de auto naar het gemeentehuis te rijden en die vervloekte dienstfiets weer terug te geven. Dat kreng roest net zo hard als mijn oude Fordje, dus waarom zou ik me moe fietsen. Ik besloot meteen om de laatste jaren van mijn wethouderschap onvergetelijk te maken. Ik wil niet verdwijnen in de analen van het gemeentearchief als een nietszeggend persoon. Ik wil actie, ik wil scoren en bovenal me onvergankelijk maken”.

Het was even stil en we staarden naar de dame achter de bar. Ze keek gelukkig onze kant uit en opnieuw werd ik getrakteerd. “Ik heb mijn verzameling oude tijdschriften, die ergens nog in een hoekje van de zolder lag, opgeruimd”. “Vreemd”, zei ik, “verleden week had ik ook opeens last van een opruimwoede en vond in mijn schuur mijn oude platenverzamling en heb, zittend op de vloer, die nog eens doorgenomen. Ik zag Jerney Kaagman* schitteren op de hoes van Earth an Fire en in de stapel oude Libelle’s van mijn vrouw zag ik Viola van Emmenes* haar nieuwe breiwerkje tonen. “Da’s toevallig”, zei Don, “zo kwam ik Viola, maar ook Carry Tefsen* tegen, je weet wel, die na jaren opnieuw de assistente van dokter Van der Ploeg gaat uithangen. Ook die Manfred Derman (de Graaf), die zijn identiteit weer heeft teruggevonden”. “Dan heb ik een paar leuke foto’s voor jou, Eddie”, zei Don opgetogen en zijn stemming sloeg om in enthousiasme. Hij trok zijn portefeuille uit zijn binnenzak en warempel daar toog Kaagman in vol ornaat op een vergeelde foto, Carry Tefsen in een nietsverhullende pose met Wim de Meyer en Viola zonder bovenkleding op een leeftijd, dat zij nog niet dacht aan een borstvergroting of leeggezogen onderkinnen. “Grappig”, mompelde ik en als twee pubers keken we met gapende monden naar de kreukelige foto’s terwijl we schichtig om ons heen keken. Een oudere dame aan de bar had gezien wat Don uit zijn portefeuille had getoverd en glimlachte.

“Ja, vervolgde Don, en nu heb ik maar meteen wat actuele plaatjes erbij gezocht, Eddie.”. “Waarom Don?”. “Om de vergankelijkheid der dingen bij me te hebben”, zei Don op ernstige toon. “Ik wil monumenten, blijvende herinneringen, straten die naar ons genoemd moeten worden, gebouwen, standbeelden, het kan me niet schelen wat. Als ik zie hoe die gerestaureerde facelifters in verval zijn geraakt, wil ik niet op die manier mijn loopbaan als wethouder beëindigen. Ik wil scoren en jong van geest blijven, alleen het lukt me nog steeds niet, kijk maar eens naar dat vervallen Pluspunt, naar de hoogspannings-masten of De Muzenhof. Het is telkens weer kommer en kwel”. Don’s stemming raakte weer in verval en hij keek mistroostig voor zich uit. Na een paar minuten zei ik tegen hem: “Je had ook meer naar mij moeten luisteren en kijken hoe ik het heb gedaan. Je moet juist van al die vervallen en inelkaar gezakte dames een mooie, jonge meid maken. Kijk naar de Laan van Ouderzorg, kijk naar de flats langs de Engelendaal, kijk naar die oude A4, waar straks tientallen bedrijven komen. Ik maak er iets moois van. Alles wordt nieuw in Leiderdorp. Een nieuwe Houtkamp, een nieuw gemeentehuis, nieuwe studio’s voor de gemeentelijke radio, nieuwe lanen en straten, een nieuw golfterrein, noem maar op. Ik zal niet in de vergetelheid raken. De vergankelijkheid mag toeslaan, maar dat zal niet op mij van toepassing zijn. Mark my words Don, ooit zal er een Eddie Baantjerijsingel komen, op z’n minst een straat. Beste Don, koop een ander pak, nieuwe schoenen en strik er desnoods een Pim-Fortuyn-das op, maar kijk nooit meer in de spiegel. Dat verdient Leiderdorp niet.”